Perasaan tidak puas
hati penduduk India telah lahir terhadap pemerintahan British sejak awal abad
ke-19.
Perasaan ini semakin
memuncak apabila Lord William Bentinck (1828-1835), Gabenor Jeneral British di
India menjalankan beberapa pembaharuan politik, sosial dan kebudayaan walaupun
pembahruan ini dianggap untuk menjaga kebajikan penduduk India tetapi penduduk
India menganggap ianya melanggar adat serta menyinggung hati orang India.
Perasaan tidak puas
hati ini semakin memuncak sewaktu Lord Dalhousie menjadi Gabenor Jeneral
British di India. Tindakan beliau melaksanakan dasar pengilhakan wilayah India
merupakan faktor yang mempercepatkan Dahagi di India pada tahun 1857. Dahagi
merupakan rusuhan sepoi menentang pemerintahan British di India.
Faktor-faktor
tercetusnya Dahagi 1857
Perasaan
dendam sepoi-sepoi
Tentera Benggala yang
mencetuskan Dahagi sebahagian besarnya terdiri daripada kaum Brahmin dan Rajput
yang berkasta tinggi. Mereka tidak suka bekerja berat dan bimbang kasta mereka
akan tercemar sekiranya mereka berkhidmat di luar India.
Perasaan tidak puas
hati semakin meningkat apabila Lord Canning meluluskan Akta Pengambilan Tentera
Am yang memberi pihak Inggeris hak untuk menghantar sepoi-sepoi India ke
mana-mana sahaja mereka diperlukan. Akta ini juga dikehendaki berkhidmat di
wilayah yang jauh tanpa diberi elaun yang lebih.
Amalan diskriminasi
dalam gaji dan layanan di antara sepoi-sepoi dan tentera Inggeris serta sistem
kenaikkan pangkat mengikut jangka perkhidmatan bukan berdasarkan kebolehan
telah menimbulkan perasaan kekecewaan di kalangan sepoi India.
Masalah disiplin yang
berlaku dalam tentera akibat pemindahan pegawai-pegawai tentera yang
berkebolehan untuk mengisi jawatan-jawatan awam.
Pengenalan senapang
Rifle Royal Enfield menyemarakkan lagi perasaan tidak puas hati di kalangan
sepoi India kerana tersebarnya khabar angin peluru-peluru yang hujungnya
terpaksa digigit sebelum diisi ke dalam senapang telah disapu dengan minyak
Iembu dan babi. Sepoi-sepoi India dan Muslim menganggap ini sebagai satu
muslihat pihak Inggeris untuk menentang kebudayaan tradisional mereka.
Walaupun peluru-peluru
itu ditarik balik tetapi perasaan tidak puas hati terhadap pihak Inggeris telah
memuncak sehingga mereka percaya bahawa perbuatan tersebut adalan percubaan
untuk mengkristiankan mereka.
Perubahan-perubahan
sosial
Pengenalan perubahan
sosial ala barat telah menjejaskan cara hidup penduduk tempatan. General
William Bentick telah menghapuskan adat resam orang India seperti suttee, iaitu
amalan pengorbanan diri sendiri oleh balu-balu Hindu di atas timbunan kayu
mayat suami-suami mereka semasa upacara pengebumian. Mereka dipaksa oleh sanak
saudara yang inginkan harta bendanya. Amalan ini dianggap sebagai jenayah.
Amalan Thuggee iaitu
sistem rompakan dan pembunuhan di jalan raya juga dihapuskan. Amalan ini
dijalankan oleh kumpulan-kumpulan agama yang bersenjata dan menyamar diri lalu
mencekik pengembara sehingga mati atas nama Dewi Kali.
Amalan pembunuhan bayi
perempuan turut dihapuskan.
Lord Dalhousie pula
meluluskan undang-undang mengesahkan perkahwinan balu-balu Hindu.
Tujuan sebenar pihak
Inggeris ialah memperbaiki kehidupan orang India tetapi mereka tidak bersedia
untuk menerima idea-idea Barat yang radikal ini secara mendadak.
Penyebaran pendidikan
Inggeris dianggap percubaan British untuk mengkristiankan mereka.
Pengenalan teknologi
barat seperti jalan keretapi dan telegraf mengancam kedudukan sistem kasta dan
dianggap sebagai satu langkah mencemarkan agama Hindu.
Di wilayah-wilayah yang
ditawan oleh Syarikat Hindia Timur, ramai keluarga yang telah kehilangan tanah
dan menjadi miskin akibat kegagalan mereka membuktikan hak milik secara sah.
Perasaan tidak puas
hati semakin memuncak akibat pembubaran tentera asli selepas sesuatu wilayah
diambil alih oleh pihak Inggeris.
Politik
Dasar pengilhakan Lord
Dalhousie merupakan faktor yang terpenting. Beliau mengilhakan wilayah-wilayah
tanpa menghiraukan perasaan orang India.
Dasar pengilhakan
berlandaskan kepada tiga kaedah iaitu hak menakluk kuasa agung; undang-undang
warisan; dan melanjutkan faedah-faedah pemerintahan Inggeris ke atas
wiiayah-wilayah yang salah tadbir oleh pemerintah India.
Beberapa wilayah telah
diilhakan melalui doktrin ini. Antaranya ialah Punjab, Karnatik, Oudh dan
Tanjor serta Satera, Jhani, Baghat, Jaipur dan Sambalpur.
Doktrin ini telah
menimbulkan perasaan tidak puas hati di kalangan pemerintah India. Sesetengah
putera raja dan pemerintah India seperti seperti Nawab dari Karnatik, Raja
Tanjor dan Nana Sahib mengambil bahagian dalam Dahagi ini akibat dari syak
wasangka yang ditimbulkan oleh doktrin tersebut.
Pembatalan bayaran
pencen Nana Sahib, seorang anak angkat Baji Rao telah menyebabkan beliau
menyertai dahagi.
Golongan pemerintah
yang tidak berpuas hati dengan Pemerintahan Inggeris telah menyokong Dahagi.
Contohnya, Nana Sahib telah mengetuai dahagi di Kanpur dan dikatakan
bertanggungjawab terhadap pembunuhan beramai-ramai orang Inggeris di situ.
Kesimpulan
Dahagi India meletus
pada 10 Mei 1857 di Meerut apabila sepoi-sepoi India yang enggan menggunakan
peluru senapang Royal Enfield dikenakan hukuman penjara. Dua orang Sepoi
bertindak balas menembak seorang pegawai British. Dahagi India telah gagal dan
tamat pada tahun 1858.
